Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/456

 — Niema! nikogo niemal żywego ducha niema!
 — Gdzieżtam — począł kat — wszak wiecie dobrze. Pozwólcie mi wziąć młodą. Nic wam złego zrobić nie chcę, wam samym.
 Z dziwn m szyderstwem odparła:
 — Mnie? mnie nie chcesz zrobić nic złego?
 — Oddaj mi tamtą, pani; taka jest wola pana wojewody.
 Ona powtórzyła z wyrazem obłąkania:
 — Nikogo, niema nikogo.
 — Ależ wam powiadam, że jest; wszyscyśmy widzieli, że was tu dwie.
 — A no to chodź, zobacz! — huknęła pustelnica z chychotem dzikim. — Wsadź tu głowę.
 Kat spojrzał na pazury matki i nie odważył się.
 — Prędzej! krzyknął Tristan, który ustawiwszy wojsko dokoła Szczurzej­‑Jamy, umieścił się sam konno u szubienicy.
 Henriet po raz drugi zawrócił do wojewody całkiem zakłopotany. Sznury położył na ziemi i przestępując z nogi na nogę miął kapelusz w rękach.
 — Miłościwy panie — spytał — którędy wejść?
 — Ależ drzwiami.