Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/455

 — Spiesz! — rzekł Tristan krótko. — Naśmiejesz się sobie dowoli później.
 Tymczasem od chwili zdradzenia się dziewczyny pustelnica nie wyrzekła ani jednego słowa. Rzuciła biedną na pół obumarłą cygankę w kąt jaskini i sama wróciła napowrót do okiennego otworu, o którego kamienną oprawę wsparła się obiema rękami, jakby szponami. Gdy Henriet Cousin zbliżył się ku oknu, takim go dzikim wzrokiem przeszyła, że się cofnął.
 — Panie — rzekł wracając do wojewody — którą to z nich brać trzeba?
 — Młodą.
 — Chyba-że! ze starą bowiem licho się jakieś dzieje.
 — Biedna mała tancerka! — westchnął stary pięćdziesiątnik czat.
 Henriet Cousin podstąpił znowu pod okno. Oczy spuścić musiał przed spojrzeniem matki i począł dość nieśmiało.
 — Pani...
 Ona mu przerwała głosem grubym, ponurym:
 — Czego?
 — Nie po was, nie, po tam tą przychodzę.
 — Po jaką tamtą?
 — Po młodą.
 Pustelnica poczęła trząść głową i wrzeszczeć: