Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/447

 — Nie ruszaj się! — syknęła Gudula.
 Zaledwie wyrazy te wymówiła, gdy tłum ludzi i koni i oręży zatrzymał się przy celi. Matka podniosła się szybko i stanęła w okienku, sobą ją zasłaniając. Ujrzała liczny orszak pieszych i konnych uszykowanych na Placu Tracenia. Dowódca zsiadł z konia i postąpił ku pustelnicy.
 — Stara — ozwał się człowiek ten, a straszna to była postać — szukamy pewnej czarownicy, którą powiesić mamy. Powiedziano że jest tutaj.
 Matka przybrała wyraz najobojętniejszy i odpowiedziała:
 — Nie rozumię dobrze o co waszmość pytasz.
 Tam ten krzyknął:
 — Więc cóż nam do szatana plótł kawałek owego warjata archidjakona? Gdzie on?
 — Jasny panie pułkowódco! — odrzekł jeden ze straży — znikł akurat.
 — No dość tego, babo! — jął dowódca. — Nie marudź! Dano ci czarownicę do pilnowania, cóżeś z nią zrobiła?
 Pustelnica obawiając się obudzenia podejrzeń, odparła tonem najszczerzej opryskliwym:
 — Jeżeli gadacie o wielkiej tej dziewce, którą przed chwilą wepchnięto mi w ręce, to