Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/435

czyny; Ona szamotała się w jego uściskach. Frollo pokrywał ją zapienionemi pocałunkami.
 — Nie kąsaj mię potworo! — krzyczała — O! o! co za obrzydliwy mnich! puść mię! Wyrwę ci z głowy wszystkie twoje ohydne włosy i w twarz ci garściami będę je ciskała!
 Klaudjusz zarumienił się, pobladł, odstąpił i wpatrzył się w nią ponuro. Cyganka sądziła że odniosła zwycięsto i mówiła dalej:
 — Powiadam ci, że należę tylko do Phoebusa, że Phoebusa jednego kocham, że tylko Phoebus jest pięknym! Tyś stary i brzydki! Precz!
 Zakonnik wydał krzyk gwałtowny.
 — Umieraj więc! — zawołał zgrzytając zębami.
 Cyganka ujrzała jego spojrzenie i chciała uciekać. Klaudjusz znów ją pochwycił, wstrząsnął rzucił na ziemię i za śliczne ręce wlokąc za sobą po bruku, skierował się szybkim krokiem ku węgłowi Wieży Rolandowej.
 Stanąwszy tu odwrócił się.
 — Pytam się ciebie poraz ostatni, czy chcesz być moją?
 Cyganka odpowiedziała stanowczo:
 — Nie.
 Wtedy krzyknął głośno:
 — Gudulo! Gudulo! oto Cyganka! mścij się! Młoda dziewczyna uczuła się nagle ujętą za