Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/379

 — Tak jest, najjaśniejszy panie.
 — Które wymierzonem jest, powiadasz przeciwko J. W. Staroście Pałacu­‑Sprawiedliwości?
 — Niby, w gruncie, pozory takie... odpowiedział kum, wciąż jeszcze łamiąc język w gębie oszołomiony nagłą zmianą w myślach i tonie króla.
 Ludwik XI ciągnął:
 — A gdzie mówisz czaty spotkały zbiorowisko?
 — Po drodze od wielkiej Truanderji ku mostowi Wekslarzy. Sam słyszałem jak krzyczeli: Na postronek starostę pałacowego!
 — I jakieżby ich były urazy względem J. W. Starosty?
 — Ba! — odrzekł kum Jakób — uraza jedyna, że jest ich władcą.
 — Doprawdy?
 — Tak jest, najjaśniejszy panie. Są to włóczęgi i trutnie z Dziedzińca Cudów. Nie chcą nad sobą uznawać ani jego sądów, ani jego rządów.
 — Ehe! — rzekł król.
 Zacierał dłonie i śmiał się śmiechem owym wewnętrznym, który na twarzy błyska; nie mógł ukryć swej radości, pomimo że się pilnował i na surowość zbierał. Król milczał chwilę zadumany, ale rad najwidoczniej.