Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/348

pin.— Opuścić tę siostrę naszą; którą jutro powieszą te wilki w ornatach?
 — A zakrystja, a skarbiec, skąd wozami złotko by wywozić! — dodał jeden z rabusiów, którego imię niestety wyszło z pamięci dziejów.
 — Brodo Mahometa! — wołał Trouillefou.
 — Spróbujmy raz jeszcze — ozwał się ten sam rabuś niewiadomego nazwiska.
 Matias Hungadi potrząsł kudłami.
 — Przez drzwi nie wejdziemy — rzekł. — Trzeba znaleść lukę, brak jaki w zbroi starej czarodziejki; podkop, rozpadlinę, ścianę nadpękniętą.
 — Kto pójdzie ze mną! — spytał krótko Clopin. — Ja idę... Ale! gdzież jest ten mały żak, Jehanek, oczepiony żelastwem?
 — Poległ zapewne — odezwały się głosy — nie słychać już jego śmiechów.
 Król szałaśników brwi ściągnął.
 — Szkoda. Dzielne było serce pod tem żelaztwem. A mistrz Piotr Gringoire?
 — Dowódco — odrzekł Andrzejek Ryży — filozof drapnął, zanimeśmy doszli do mostu Wekslarzy.
 Clopin skrzywił się obrzydliwie.
 — Mordo sobacza! czy to być może? toż on najbardziej za wyprawą gardłował... Podły szczekun pantofelnik!