Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/346

nie rzężenie konających i równomierny klekot rozgotowanego ołowiu, rozbryzgującego się o bruk przedkatedralny.
 Znaczniejsi przywódcy hołotników cofnęli się tymczasem pod portyk dworu Gondelaurier i radzili. Clopin Trouillefou gryzł ze wściekłości paznokcie kułaków swych zaciśniętych.
 — Niepodobna wejść! — mruczał zgrzytając zębami.
 — Stare gmaszysko zaklęte! — warknął sędziwy cygan Matias Hungadi Spicali.
 — Do stu tysięcy piekielnych rogów i rusznic! — pochwycił siwiejący jakiś służaka wojskowy — to mi to ścieki kościelne! parskają lepiej roztopionym ołowiem, niż ongi strzelnice Lectourskie.
 — Widzicie tego szatana, co się tam naprzód i wtył przed ogniem przechadza? — zawołał książę cygański.
 — Ba! — rzekł Clopin — to ten przeklęty dzwonnik, Quasimodo.
 Cygan pokręcił głową.
 — A ja wam powiadam — mówiły — że to jest zły duch Sabnak, wielki margrabia piekieł, budownicy zamczysk szatańskich. Ma kształt krępego moździerza, kadłub pusty, głowę lwią. Niekiedy wskakuje na ohydnego konia. Zmienia