Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/324

 — Niech mię piorun trzaśnie, jeśli choć krztę rozumiem! — rzekł hajdamaka. — Nie wiesz która godzina?
 — Nie, nie wiem — odpowiedział Gringoire.
 Clopin poszedł z kolei do księcia Cyganji.
 — Na złą godzinkę trafiliśmy podobno bracie, Matiasu. Powiadają, że pan Ludwik jedenasty w Paryżu.
 — Tem większy powód wyrwania mu ze szpon siostrzyczki naszej — odparł stary cygan.
 — Mówisz po ludzku Matiasu — rzekł król szałaszników. — Zresztą uwiniemy się żwawo, za nami liczba. Służba trybunalska jutro trafi jak kulą w płot, gdy się po dziewczynę zgłosi. Bo też na szatana nie chcę, by mi piękną tę jagódkę sznurek połknął.
 Clopin wyszedł z gospody.
 Podczas tej rozmowy Jehanek krzyczał jak opętany głosem ochrypłym:
 — Jem, piję, ściąłem się jak Jowisz! Ej Piotrze Maczuganię, jeżeli choć raz jeszcze spojrzysz tak na mnie, szczutkiem jednym górę ci z nosa wywiodę!
 Ze swojej strony Gringoire, wykolejony z dumań począł przypatrywać się krzykliwej tej scenie pomrukując przez zęby:
 — Luxuriosa res vinum et tumultuosa ebrie-