Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/068

 Przyszedł Mściw z puszczy dla odebrania od poddanego ślubu pokory. A gdy się zniżył i zagiął obcęgi pod spoidła śrub i gdy miał pierwsze rozłamać ogniwa, ujrzał, że oczy Walgierza nie widzą, a z gardła bucha szyderczy śmiech. Ciało leżało nieruchomo, wyciągnięte w żelaziech, jak gdyby na miękkiem łożu. A z warg się zrywał śmiech niegodziwy, śmiech bezsilny.
 Zawołał Mściw:
 — Wstawaj z barłogu.
 — Nie wstanę, sługo!
 — Pójdziesz ze mną w ogród zamkowy.
 — Nie pójdę, sługo!
 — Szalony, cóż zamierzasz?
 — Jeszcze, sługo, nie przyszła godzina moja.
 — Zgnijesz w barłogu!
 — Jeszcze nie przyszła godzina moja. Jeszcze-m się, widzisz, siłami straszliwemi nie podkopał pod samego siebie i jeszcze-m samego siebie z moich kamiennych ramion, z ramion nieżywych i bardzo zgarbionych nie zwalił.
 — Cóż myślisz czynić, obłąkany!
 — Będę, sługo, płakał krwawemi łzami dopóty,