Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/057

 Rzecze pan:
 — Azali jeszcze knujesz zemstę?
 — Knuję zemstę.
 — Oto ci mówię miłościwe słowo. Zważ je w sumieniu, mocno ujmij rozumem. Z włostów odwiecznych idziesz rodu, jako i ja. Aleś upadł z ręki mojej i zwalon jesteś na wieki. Nie będziesz już nigdy księciem na Tyńcu, nad Wisłą białą i nad szumiącymi lasami. Czy mię rozumiesz?
 Odpowie więzień:
 — Nie.
 — Czemuż nie rozumiesz sprawy tak oczywistej?
 — Jakże, będąc włostem z krwi pradziadów, mogę zarazem włostem nie być?
 — Dlatego nim nie jesteś, że ja jestem tobą.
 — Czymże ja się stałem, jeśli ty jesteś mną?
 — Jesteś niczem, ponieważ jesteś w kajdanach.
 — Czyli się tylko nie mylisz?
 — Nie mylę się. Któżby mógł koniądza zabić bez kary? Nikt. Ja zaś mógłbym cię zabić bez kary, a tejże chwili mógłbym rozkazać trupa twojego wywlec za