Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/18

zasunął na sam tył wygolonej głowy.
 — Pan Bóg by z was mówił — ozwał się liczny chór.
 Maziarz, jakby się nagle czegoś zawahał, sparł głowę na ramieniu, przymrużył na pół oczy i zakołysał się cały, jakby go trunek rozbierał.
 — Ale — poderwał nagle cokolwiek zmienionym głosem — pieczone gołąbki nie lecą same do gąbki! Jak się i wy do tego z swej własnej nie przyłożycie strony, to furda z wszystkiego!
 — A jakże to rozumiecie, kumie? — zapytał wójt wracając do dawnej urzędowej powagi, od której nigdy nie lubił odstępować.
 Kum Dmytro zakołysał się znowu.
 — Kiedy mi się jakoś w głowie kręci — zabełkotał naraz.
 — Tak prędko! — przejął z ubolewaniem przysiężny Jać Makar, najsilniejsza głowa w gromadzie.
 — Poczekajcie! — zawołał opowiem wam bajkę. Słuchajcie tylko dobrze.
 W tym momencie drzwi z łoskotem rozwarły się na ściężaj a do izby szynkownej wszedł gość nowy.
 Maziarz utknął w mowie i uważnie wpatrzył się w nowo przybyłego. Za jego przykładem poszli i wszyscy inni, i nagle cicho zrobiło się w szynkowni.
 Bo też nowo przybyły nie miał nic wspólnego z resztą obecnych gości, a miał na sobie strój, który w czasach pańszczyźnianych do pomimowolnego chłopa zmuszał szacunku.