Strona:Wacek i jego pies.djvu/79

 Rzucał wtedy wszystko i na przełaj, przez puszczę pędził na pastwisko.
 Zastawał zawsze kundla leżącego na niewysokim pagórku, porośniętym wrzosami.
 Mikuś pilnie strzegł żywego dobytku gajowego.
 I raptem coś się zmieniło.
 Wacek spostrzegł teraz, że Mikuś nie tkwił już na swoim pagórku, skąd mógł widzieć całą okolicę.
 Nieraz — musiał nawet szukać kundla.
 Mikuś nie przybiegał natychmiast na wołanie chłopaka.
 Wacek odnajdywał go na skraju polany.
 Pies strzygł uszami i nadsłuchiwał uważnie.
 Chwilami podwijał ogon niby z przestrachu, to znów, jak gdyby ucieszony merdał kitą.
 Przestępował przy tym z nogi na nogę i prężył się cały.
 Zdawało się, że chciał pędzić gdzieś.
 Próżno Wacek wsłuchiwał się w głosy, dobiegające z puszczy.
 Nic nadzwyczajnego, co mogłoby tak bardzo niepokoić psa, chłopak nie podchwytywał jednak.
 Tym bardziej był zdziwiony i zatroskany zachowaniem się Mikusia.
 Miał teraz nowy kłopot.
 Zaczął się obawiać, że kundel źle pilnuje pastwiska.
 Toteż musiał częściej zaglądać na polanę.
 Tymczasem Mikuś miał też swoje kłopoty i troski. Nie mógł się pogodzić z myślą, że stara, ciągle stękająca Nora coś robi w puszczy, o czym on nie wie.