Strona:Wacek i jego pies.djvu/77

 Spokojny już o żonę, nie potrzebował po parę razy dziennie z rewiru powracać do domu, aby jej usłużyć i dopomóc.
 Jednego tylko nie był pewny pan Piotr.
 Obawiał się, że mały Wacek nie potrafi dopilnować konia, krowy i kozy, wypuszczonych na niedaleko od gajówki położoną, polanę z dobrą trawą.
 Tą swoją troską podzielił się pewnego razu z żoną, nie zauważywszy Wacka. Chłopak siedział cichutko w kącie między piecem a oknem. Przyszywał właśnie guzik, który mu odleciał od bluzki.
 Wacek posłyszał o obawie gajowego.
 Podszedł do niego i poważnym zawsze głosem zaczął go uspokajać:
 — Proszę się nie troskać! Na polanie przy koniu i krowie pozostawiam Mikusia. O, Mikuś za nic nikogo do nich nie dopuści!
 Wacek wiedział co mówi, bo w dwa dni później, przyszedł do gajówki smolarz i zaczął się uskarżać, że nowy pies Rolskiego pogryzł jego krowę.
 — Krowina zabrnęła na polanę, gdzie pasie się wasza łaciata, a ten kundel tak ją poszarpał, że teraz choruje — żalił się smolarz.
 — Po co puszczacie krowę bez dozoru do państwowej puszczy? Wiecie, że jest to zakazane? — odpowiedział na jego utyskiwania pan Piotr i więcej o tym rozmawiać nie chciał.
 — Krowa — to jedno — mówił potem do Wacka — ale co zrobi kundel, kiedy zły człowiek przyjdzie, żeby ukraść nam krowę, czy Siwka? Teraz złodziejstwo rozpanoszyło się na świecie, jak choroba. Nieuczciwi ludzie korzystają z tego, że nikt nie