Strona:Wacek i jego pies.djvu/55

 Kiedy chciał — bawił się z nią, podrzucał ją pyskiem, ona zaś biła go miękkimi łapkami po nosie i mruczała łagodnie.
 W nocy znikała gdzieś.
 Powracała najedzona i ospała.
 Ostry, niezawodny węch Mikusia przekonał go, że biała przyjaciółka poluje w mroku, chwytając w spichrzu i oborze szczury i myszy.
 W końcu zjawiła się niosąc w pyszczku upolowanego szczura.
 Tego już nie mógł znieść Mikuś.
 Czuł wstręt do szczurów.
 Wyrzucił więc z budy przyjaciółkę, razem z jej upominkiem.
 Po tym wypadku nie robiła już tego nigdy i nic nie zakłócało ich przyjaźni.
 Mikuś nie był zazdrosny o Wacka.
 Chłopak był dla kotki obojętny.
 Bawił się z nią czasami, lecz przebywać lubił tylko z Mikusiem.
 W niedzielę szli razem do lasu i w pole.
 Wacek rzucał kamyki i suche gałęzie, Mikuś zaś odnajdywał je i przynosił.
 Pies tropił zające i gonił je z wesołym szczekaniem.
 Umiał odnaleźć ukryte pod stertami kuropatwy i podprowadzał do nich Wacka. Chłopak po takiej przechadzce prawie zawsze przynosił do domu jedną lub dwie kuropatwy, z czego najwięcej się cieszyła Ceśka i kotka.