Strona:Wacek i jego pies.djvu/48

 Mikuś odpowiadał mu krótkim szczeknięciem.
 W dzień kundelka odwiązywano, a wtedy pohasawszy sobie po podwórku i ulicy, Mikuś chodził wszędzie za Wackiem.
 Wszyscy na wsi wiedzieli, że jeżeli biegnie Mikuś, to znaczy, że i Wacek — sierota jest w pobliżu. Widząc idącego Wacka, każdy z chłopaków lub gospodarzy rozglądał się, szukając kundla.
 Stali się oni nierozłącznymi przyjaciółmi i towarzyszami.
 Najgorzej było, kiedy Wacek musiał iść do mia-steczka z mlekiem i po sprawunki.
 Nie brał wtedy Mikusia.
 Bał się, że zobaczą go znowu żandarmi i uprowadzą ze sobą, tym razem na zawsze.
 Wtedy Mikusia uwiązywano przy budzie.
 Kundelek przez cały czas stał, nasłuchując i węsząc.
 Od czasu do czasu wyprężał szyję i zaczynał wyć.
 Psy wiejskie odpowiadały mu natychmiast wyciem i ujadaniem. Powstawał wtedy wielki hałas.
 Mikuś tęsknił i obawiał się o przyjaciela.
 Nie chciał nawet tknąć polewki, którą mu pod-stawiała Ceśka.
 Za to, kiedy Wacek otwierał bramę i wchodził na podwórze, kundelek szalał z radości.
 Musiano odwiązać go, bo skacząc jak opętany udusiłby się chyba, rwąć się z uwiązki.
 Kundelek żył w przyjaźni z całym domem.
 Szczególnie jednak lubił Ceśkę, bo dziewczynka przynosiła mu strawę i wodę do picia.