Strona:Wacek i jego pies.djvu/33

 Zakotłowało się pod sosenkami i — biała kurzawa śnieżna natychmiast ukryła wszystko.
 Gdy śnieg opadł, Wacek zobaczył Mikusia. Pies trzymał nieżywego już szaraka za kark i wlókł go za sobą.
 Wkrótce znikł w gąszczu.
 — No, teraz to nieprędko zjawi się! — uśmiechnął się do siebie chłopak. — Dogoni mnie dopiero, kiedy zje zająca.
 Zarzuciwszy bańki na ramię i zabrawszy pakunek z śniadaniem dla Siwików, Wacek wyszedł znowu na drogę.
 Ledwie jednak ruszył nią, z zagajnika natychmiast wynurzył się Mikuś. Wysoko zadarłszy głowę, niósł w pysku swoją zdobycz.
 Stanął przed chłopcem i położył przed nim na śniegu zająca.
 Patrzał mu przy tym w oczy i raz po raz merdnął kitą.
 Wacek zrozumiał, że kundelek oddaje mu swoją zdobycz.
 Pogłaskał więc Mikusia po grzbiecie i umieścił zająca pomiędzy bańkami.
 Szli dalej.
 Mikuś krążył i węszył dokoła.
 Przystawał czasami, uważnie obwąchiwał, badał ślady na śniegu.
 Były tam ślady zajęcy, lisa, łasicy, ale najwięcej — kuropatw, szukających po ścierniskach pożywienia.
 Jedno stadko ich z furkotem i krzykiem zerwało się z miedzy.