Strona:Wacek i jego pies.djvu/29

 Siwikowej ścisnęło się serce.
 Pomyślawszy chwilę, powiedziała:
 — Niech-no Maciej ino wróci, to coś tam uradzimy.
 Ceśka jednak upierała się jeszcze.
 — Taki brzydki, zły kundel wszystkich w domu pogryzie! — wołała.
 — Nie bój się go, Cesiu — uspokoił ją Wacek — i gwizdnął cicho.
 Mikuś wysunął łeb spod stołu.
 Chłopak wziął go za kark i podprowadził do dziewczynki.
 — Widzisz, Mikusiu — pouczał go — to jest Cesia, dobra Cesia. Masz być dla niej zawsze grzeczny i ani warknij!
 Siwikowa i Cesia ze zdumieniem przyglądały się kundelkowi.
 Mikuś jak gdyby zrozumiał wszystko, bo otarł się łbem o kolano dziewczynki i dwa razy merdnął kitą.
 — Mikuś! — nieśmiałym głosem zawołała do niego Cesia. — Mikuś — grzeczny, to dostanie kromkę chleba.
 Podała mu kawałek czerstwego chleba. Piesek ostrożnie wziął go z jej rąk i ukrył się pod stołem.
 Po chwili wszyscy posłyszeli trzask rozgryzanego chleba i sapanie zadowolonego Mikusia.
 — Patrzcie-no, ludzie, jaki to mądrala! — nie mogła wyjść z podziwu Cesia.
 Wacek uśmiechnął się radośnie.