Strona:Wacek i jego pies.djvu/28

 — Pies?! Skąd się on tu wziął?
 Stojąca przy piecu Cesia podparła się w boki i krzyknęła:
 — Toż to ten złodziej — Mikuś! Fora ze dwora!
 To powiedziawszy, machnęła w jego stronę ręcznikiem.
 Mikusiowi to się nie podobało. Wyszedł na środek izby, otworzył pysk i warczał coraz głośniej.
 — Cicho, Mikuś! — upomniał pieska Wacek.
 Nikt nie tresował bezpańskiego wilczka.
 Mikuś jednak posłuchał z pierwszego słowa.
 Zerknął tylko na Wacka, zamknął pysk, stulił uszy i powrócił pod stół.
 Chłopak podszedł do Siwikowej i pocałował ją w rękę.
 — Pani Tereso! — prosił. Niech pani nie wypędza Mikusia! My obaj dobrze się odwdzięczymy za to. Lisy porywają kury we wsi... Jacyś źli ludzie uprowadzili dwa wieprzaki Luzakom i cielaka — Białkom... Jeżeli Mikuś będzie strzegł waszej zagrody — nic nie przepadnie! To cięty i czujny, piesek! Prawdziwy wilk! Przecież macie go czym nakarmić, żeby wam nie robił szkody. Wtedy możecie spać spokojnie... Ustrzeże on zagrodę...
 Siwikowa uśmiechnęła się i kiwała głową, słuchając Wacka.
 — Cóżeś, chłopaku, znalazł w tym kundlu? — spytała wreszcie.
 Wacek westchnął i odpowiedział smutnym głosem:
 — Byłem na cmentarzu na grobie matuli... Mikuś przyszedł i pocieszał mnie...