Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/216

 — Będzie! — odrzekł krótko i oddalił się.
 Chruszczow śledził go czas jakiś wzrokiem zdziwionym.
 — Bestja!... — szepnął wreszcie z odcieniem dobrotliwego zgorszenia; pogładził siwą brodę i ruszył ku wybrzeżu, gdzie wśród beczek uwijał się Winblath z kilkoma ludźmi.
 Wszyscy chcieli iść na tę uroczystość. Niemało miał zachodu Beniowski, aby przekonać oficerów i szeregowców, iż najprostsza ostrożność każe zostawić właśnie w takiej chwili wzmocniony oddział dla strzeżenia obozu.
 — Skąd wy wiecie, że to nie podstęp, że oni nie zjawią się tu w czasie naszej nieobecności, nie zawładną naszym dobytkiem, orężem, okrętem i nas bezbronnych nie wymordują...
 — Nie ośmielą się!... Tchórze są, my ich znamy!...
 — Na niego groźnie spojrzeć, to on już się kurczy!...
 — I to, że dobrzy są... Chrześcijany... Niczego nie odmawiają!...
 — Baby i dziewki też mają... miłosierne!...
 — Właśnie!... W tem cała ich siła!...
 — Ktoby ich tam krzywdził, kiedy sami wszystko oddają!... — wołali jeden przez drugiego, żartując i śmiejąc się.
 — A jednak... trzecia część załogi musi zostać w obozie na straży... Co parę godzin towarzysze z wioski będą przychodzili i luzowali ich... Na noc zaś wszyscy wrócić muszą do swoich