Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/190

 Wdali, jak drobne skry, migotały ognie nieznanej ziemi.
 I znowu noc całą przebyli na pełnem morzu, zważając pilnie, aby nie zbliżyć się zanadto ku niebezpiecznym brzegom; znowu załoga pracowała na zmianę u pomp, które ledwie nadążały wylewać wodę, przenikającą do rozbitego statku.
 Beniowski nie spał tym razem wcale, czuwając osobiście nad utrzymaniem porządku.
 W głęboką noc, dostrzegłszy światełko w kajucie Nastazji przez szparę niedomkniętych drzwi, zastukał ostrożnie.
 — Kto tam? Czy to pan, panie Bielski?
 — Nie, to ja, Maurycy!...
 Zapanowało dłuższe milczenie; już chciał odejść z urazą w sercu, gdy głos cichy, wzruszony, odszepnął:
 — Wejdź!... Proszę... proszę!...
 Odsunął drzwi i spostrzegł, że Nastazja, siedząc na pościeli, otula się szalem, że kryje pod nim rozpuszczone już do snu włosy.
 Skinęła mu głową przyjaźnie.
 — A gdzież... kamczadalka?...
 — U męża. Ona zawsze tam noce spędza!
 Widząc, że Beniowski szuka oczyma, gdzieby przysiąść, odsunęła się trochę i wskazała mu na brzeg łoża.
 — Jakże strasznie jestem zmęczony!... Chwilami wydaje mi się, że nie doprowadzę statku do zamierzonego celu!... Co za ludzie!? I trudności mnożą się niesłychanie... Jutro lądujemy,