Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/173

 — Starosto, od jutra kieliszek wódki przed każdem jedzeniem!
 — Wyrzekam się herbaty i cukru do samego Permu, o ile odrazu dostanę butelkę...
 Żarty, śmiechy, przekomarzania się przerwały poważną naradę i wezwany do konwojowego oficera Wojnart, otrzymał wskazówki dość mgliste i dwuznaczne, uchwalone bez głosowania, drogą aklamacji.
 — Rób, co chcesz, byłeś nas dowiózł na miejsce zdrowo i w ...dobrych humorach!
 — To ostatnie przedewszystkiem!... — wołał za nim, Wujcio!... Cóż panowie, zaśpiewamy?...
 — Kiedy nie wolno!...
 — Komisja jeszcze się nie wypowiedziała?...
 — A nie!... Wiadomo co znaczy odesłać do Komisji!...
 — Głupstwo! Zakwestjonowane są pieśni polskie i rusińskie, ale nie rosyjskie!...
 — Słusznie!... Po rosyjsku wszyscy umieją!... Łatwo skontrolować... Usuwając rzeczy niezrozumiałe, usuniemy powód do niezgody!...
 — Gotowe!... Zgoda!...
 — „O czem szumitie wy, narodnyie witii“ — deklamował Orłów.
 — Chór na górę!... — komenderował Wujcio.
 Wszyscy wyszli na pokład, choć tam było smutno, wilgotno, wietrzno i zimno. Na dole został tyiko chory Dżumibadze i „wieczni czytelnicy“.