Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/143

 — Prosimy!...
 — „Jeśli błądzę — nie daj zginąć na bezdrożu!...“
 — Nie daj!...
 — „Ocal zbłąkanego, prowadź mnie...“
 — Idziemy...
 Podniósł się starzec, a ożywiając się coraz więcej, zaczął tańczyć.
 Taniec wyobrażał pochód. Czarownik niezwykłemi wyrażeniami opisywał napotykane przeszkody i obrazował je giestami. Paź, wtórując, szedł za nim, chwilami podtrzymywał go za łokieć. Tak doszli do celu — do kresu. Uroczysty, spokojny, podniósł wieszczbiarz milczący swój bęben ku niebu i zaśpiewał:
 „Ty, Etygar, wężowi podobny, w podziemnych krajach żyjący, władnący powietrzem, chorobami i samą śmiercią...
 — O, Etygar!...
 „I ty, Iniany, podobny do człowieka z ogromnemi skrzydłami, ty, chroniący od zguby stada...
 — Iniany!...
 „I ty, Arkunda, obdarzony mocą jasnowidzenia!...
 „I ty, Nomandaj, którego przerażający krzyk w lód serce zamienia!...
 „I ty, żelazno-pióry Ławadabaki!...
 „I ty, którego poznajemy tylko po cieniu!...
 „Pytam was, czego potrzebujecie i jaka waszego gniewu przyczyna?...
 „Powściągnijcie podwładnych waszych; wstrzy-