Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/95

wpół dzikiem, bądź co bądź, środowisku, nosiło cechę pewnego rodzaju wrodzonej kultury, znamionującej rasę.
 — Jak się zwał ów książę, Ibn Tassilu? — zapytał ciekawie.
 Na twarzy Araba odbiło się zakłopotanie.
 — Wiedziałem, lecz nie pamiętam już! Trudno wymówić! Zapytasz jutro Dżailli... ona wie, gdyż matka często śpiewała jej o nim pieśni. Zresztą każda kobieta z tego rodu musi o nim pamiętać! Już tak jest! Wiem tylko, że przybył tutaj aż z za morza, z kraju, który zowią u nas Lechistanem.
 Lotnik chwycił go żelaznym chwytem za ramię.
 — Z Lechistanu... z mojej ojczyzny? — krzyknął.
 Ibn Tassil patrzał na niego szeroko rozwartemi źrenicami, w których malowało się bezgraniczne zdumienie. Po twarzy jego przelatywały błyski niedowierzania.
 — Ty, panie, pochodzisz z Lechistanu? Czy naprawdę? — wybełkotał.
 Żałyński drżącemi z pośpiechu i wzruszenia dłońmi rozpiął lotniczą kurtkę i wyjął z kieszeni swą oficerską legitymację, opatrzoną jego podobizną.
 — Jestem oficerem lechistańskim! — rzekł, wręczając książeczkę Arabowi.