Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/6

 Ciszę przerywało tylko skrzypienie piasku pod kopytami wielbłądów i ciężkie ich postękiwania, świadczące o zmęczeniu wytrwałych zazwyczaj „okrętów pustyni“.
 Gorąco stawało się z każdą minutą coraz więcej dokuczliwe. Poganiacze co chwila ocierali połami burnusów strugi potu, ciekące po ich szarych od pyłu pustyni twarzach.
 Jeden z nich, wysunąwszy się naprzód, przemówił do jeźdźca, zdającego się usypiać w swym chwiejącym się na grzbiecie zwierzęcia koszu.
 — Czas spocząć, o, Ibn Tassil! Zwierzęta ledwo nogami powłóczą!
 Brodaty Arab otworzył oczy i pytająco patrzał na poganiacza.
 — Mówię, o, mądry Ibn Tassil, że pora na odpoczynek! — powtórzył tenże.
 Jeździec nie odpowiedział zrazu.
 Spoglądał niechętnym wzrokiem n£ poganiacza, kręcąc w zamyśleniu palcami rozwichrzoną brodę.
 Drugi poganiacz zrównał się z rozmawiającymi.
 Przez chwilę wyczekiwał odpowiedzi jeźdźca, w reszcie szepnął nieśmiało:
 — Wielbłądy idą całą noc! Ustaną niebawem!
 Jeździec powiódł wzrokiem naokół i po chwili zatrzymał go na widn ejących woddali grzbietach gór Synajskich, odrzynających się twardemi konturami na lazurowem i czystem niebie.