Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/149

 — Obecnie namyśliłam się! — podjęła znów Dżailla — zostanę twoją żoną, lecz musisz spełnić jedno moje żądanie!
 — Jakież to? Słucham! — wycedził przez zęby, uśmiechając się szyderczo kątami ust.
 — Darujesz życie cudzoziemcowi, którego dzisiaj pojmali twoi ludzie!...
 Utkwiła w jego twarzy wyczekujące, pełne niepokoju spojrzenie swych przepaścistych oczu.
 El Terim namyślał się przez chwilę, poczem potrząsł przecząco głową.
 — Z jakiej racji mam płacić za ciebie, skoro i tak jesteś w mem ręku! — mówił, odsłaniając w ironicznym uśmiechu bezzębne, sinością powleczone dziąsła.
 Jęknęła głucho i zachwiała się na nogach.
 El Terim podparł ją ramieniem.
 Odsunęła się odeń ze wstrętem, który na twarzach obserwujących tę scenę włóczęgów wywołał uśmiechy złośliwego zadowolenia.
 — Więc nie? — szepnęła, przeciągając dłonią po czole.
 — Nie! — rzucił twardo lekarz, porozumiewając się wzrokiem z Abdullahem.
 Ten skinął na swego towarzysza i uczynił ruch do odejścia.
 — Zaczekajcie! — rozkazał El Terim.
 — Cudzoziemiec umrze... chyba, że... — urwał