Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/146

czej... czyż włóczyłby się po górach jak głodny szakal?
 Ei Terim chwiał smutnie głową.
 — Oto jak ten niewierny odpłaca mi za trudy, jakie poniosłem podczas leczenia go po upadku na ziemię!
 Zamyślił się i po chwili rzekł jakgdyby do siebie.
 — O... Allach... jakżeż niewdzięcznym potrafi być człowiek!
 — Więc cóż z nim uczynić, panie? — powtórzył niecierpliwie Abdullah.
 El Terim podniósł na niego wzrok.
 — Puścić go wolno nie możemy... — zaczął po chwili.
 — Nie możemy, panie! — przytwierdził gorąco Abdullah.
 — Jakkolwiek brzydzę się przelewaniem krwi, nawet tak podłej, jak krew niewiernych, jednak tym razem sądzę, że musimy go..
 Urwał i, zezując, obserwował chciwie twarz Dżailli.
 — Zabić! — dokończył za niego wierny sługa.
 El Terim skinął poważnie głową.
 — Stanie się, jak rozkazałeś, panie! — zapewniał Abdullah, zabierając się do odejścia.
 — Stój! — zabrzmiał zdławiony wzruszeniem głos Dżailli.