Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/145

sil, jak ci wiadomo, panie, dał już za wygraną i powrócił do El-Barrar. Co z nim uczynić, panie? To niebezpieczny człowiek — dopytywał się natarczywie Abdullah, ogarniając od czasu do czasu szybkiem spojrzeniem Dżaillę, która blada, z rozszerzonemi przez lęk oczami zdawała się być martwą statuą, wyobrażającą „przerażenie“.
 Lekarz namyślał się przez chwilę.
 — Nie bronił się? — zapytał wreszcie.
 — Napadliśmy na niego tak niespodziewanie, że nie zdążył użyć broni! — wyjaśniał Arab — skrępowany sznurami i strzeżony przez trzeciego z nas oczekuje teraz kary za wtrącanie się do spraw, które obchodzić powinny jedynie nas... mieszkańców tej ziemi!
 El Terim ruchem głowy potakiwał słowom swego służącego.
 — Prawda przez ciebie przemawia, chociaż Allach odmówił ci bogactw i dostojeństw! — rzekł po chwili poważnym tonem. — Przeklęty cudzoziemiec nie powinien mieszać się do sporów, jakie czasami wybuchają między prawowiernymi wyznawcami jedynego Boga, Allacha, i proroka jego, Mahometa, ktorego pamięć oby żyła wiecznie! Więc powiadasz, że ten „inglesi“ szpiegował nas?
 Abdullah skinął energicznie głową.
 — Szpiegował, o, panie mój... szpiegował! Ina-