Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/71

 Duże, rozstrzelone litery nagłówka uderzyły jego oczy.
 „Dotkliwa strata nauki i naszej marynarki wojennej. Zatonięcie krążownika „Sunbury“ na Oceanie Lodowatym Północnym“. — brzmiał nagłówek.
 Dalej następowała treść wiadomości:
 „Jak nas informuje Admiralicja, norweski statek wielorybniczy „Stenkjär“ napotkał na morzu na wysokości wysp Nowo-Sybirskich szalupę z przybrzeżnego krążownika „Sunbury“, który był oddany przez Admiralicję do rozporządzenia wycieczce członków kongresu astronomiczno-geologicznego, jaki się odbył przed dwoma miesiącami w Londynie. W szalupie znajdował się nawpół żywy z wycieńczenia majtek z załogi krążownika. Według jego opowieści „Sunbury“ na wschód od wysp Nowo-Sibirskich natknął się podczas szalejącej burzy na podwodną skałę, skutkiem czego, w przeciągu kilkunastu minut poszedł na dno wraz z załogą i gronem uczonych, biorących udział w wycieczce. Majtek ów (który zmarł następnie z wycieńczenia na „Stenkjär“) podał przed śmiercią, że w chwili zatonięcia statku odbiła od niego druga szalupa, w której znajdowało się paru marynarzy oraz