Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/505

w wściekłość. Pragnął, aby w tymże momencie ukazało się w drzwiach żółte oblicze którego z marynarzy lub czarna twarz koka.
 Z jakąż rozkoszą skierowałby ku niej lufę rewolweru!
 Zajrzał mimochodem do kajuty Talao Matsue. Wiało z niej pustką i chłodem.
 — Teraz do kajuty tamtych trzech! — mruknął przez zęby, udając się na przeciwną stronę statku.
 Nie skradał się już ostrożnie, przeciwnie, szedł prędkim krokiem, budząc echo w kadłubie statku łoskotem swych stąpań.
 — Śpią! — pomyślał, nadsłuchując przez chwilę pod drzwiami kajuty.
 Z pewnym trudem wcisnął w palce złamanej ręki latarkę elektryczną.
 Pchnął silnie drzwi zdrowem ramieniem. Nie były zamknięte. Uchyliły się cokolwiek, jak gdyby opierając się o coś od wewnątrz.
 Pchnął powtórnie. Rozległ się głuchy łoskot... coś ciężkiego zsunęło się po deskach drzwi i padło na podłogę.
 Drzwi rozwarły się do połowy!
 Równocześnie jednak z poza nich buchnął na kurytarz wstrętny, zgniły odór.
 Przezwyciężywszy obrzydzenie, stanął w progu, rozwierając szeroko drzwi.