Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/428

 Wyhowski chwycił go za ramię.
 — Ten sam! Czyżbyście posiadali o nim jakieś wiadomości? — pytał zduszonym przez wrażenie głosem, zaciskając coraz silniej palce na jego ramieniu.
 — On jest tutaj! — odpowiedział Matsue, nadaremnie usiłując wyswobodzić swe ramię z uścisku.
 Wyhowski zatoczył się, jak pijany. Twarz jego stała się nagle tak blada, że Tomari podskoczył, aby podeprzeć go swem ramieniem.
 Matsue ze zdziwieniem i pewnego rodzaju niepokojem spoglądał na przybysza.
 Lecz twarz Wyhowskiego szybko przybrała z powrotem zwykły, dotychczasowy wygląd.
 — Tutaj... to znaczy, na wyspie? — zapytał.
 Matsue skinął potwierdzająco głową.
 Podejrzliwem spojrzeniem obwiódł obu oficerów i stojących poza nimi marynarzy.
 Zrozumieli go. Dziwną zapewne wydawała się przybyszowi nieobecność Deveya.
 — Musimy go trzymać w zamknięciu — wyjaśnił kapitan.
 Na oblicze lotnika wybiegły rumieńce oburzenia.
 — Obłąkany... warjat — ciągnął dalej Matsue.