Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/421

wielorybników, to w ciągu paru dni ujrzałbyś cały korowód angielskich statków, duńskich, szwedzkich, rosyjskich...
 — I naszych! — wtrącił dumnym tonem Tomari!
 — I japońskich! — zakończył Matsue.
 — Jaką nazwę nosił pański statek? — po krótkiej chwili namysłu zapytał lotnik.
 — „Asuka-Maru“! Panie, co to był za okręt! — odpowiedział japończyk, kręcąc głową z zachwytu. — Wyszedł ze stoczni w Hakodate lat temu siedemnaście! Tyle też lat dowodziłem nim. To był statek... eh... panie!
 Westchnął kilkakrotnie żałośnie, poczem podniósł na Wyhowskiego ciekawością skrzący się wzrok.
 — A czemu pytał pan o jego nazwę?
 Wyhowski zdecydował się wreszcie na wyjaśnienie tym ludziom okrutnej prawdy.
 — Pytałem, gdyż przyszło mi na myśl, że może jedyny to statek, na którym powiewa obecnie... ot, ta flaga? — rzekł spokojnym tonem, wskazując wzrokiem kadłub statku, na którego najwyższem wzniesieniu trzepotała się maleńka flaga kraju „Wschodzącego Słońca“.
 Talao Matsue cofnął się nieco wtył, topiąc