Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/367

 — Więc cóż? Mamy podnieść się stąd natychmiast? — po chwili namysłu rzekł niezdecydowanie doktór.
 — W każdym razie trzeba być przygotowanym do odlotu — zadecydował Wyhowski, zasiadając przy kole sterowem.
 Wypróbował motory: działały bez zarzutu. To samo duże reflektorowe lampy, umieszczone na przodzie samolotu.
 Selwin, poszeptawszy z Jaggerem, otworzył drzwi, wychodzące na skrzydło, z którego po metalowej drabince dostał się na ziemię.
 Jagger wychylił się za nim.
 — Drży! Słowo daje drży! — krzyczał z dołu geolog.
 — Nie mylisz się? — pytał niespokojnie doktór.
 — Ależ drży napewno! — zaręczał Selwin — Wy tam, na górze nie odczuwacie tego z tej przyczyny, że płozy aparatu nie dotykają bezpośrednio ziemi, a spoczywają na powłoce śniegu!
 Wyhowski w paru sekundach znalazł się obok niego.
 Rzeczywiście, geolog miał rację.
 Skorupę ziemi przebiegało co chwila drżenie. Nie było to owo kołysanie się gruntu, zwalające człowieka z nóg, nie były to wstrzą-