Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/31

rzucił przez zęby, trąc zapamiętale dłonią czoło. — Co za lekkomyślność! I mówisz, że pani Daisy słyszała nas?
 — Nietylko ona! I kuzynka Amy i ja również słyszeliśmy, niechcący zresztą, waszą rozmowę.
 Devey przygryzł wargi i wpatrzył się nieruchomie w błyszczącą tarczę gongu, wiszącego na ścianie.
 — A czy rzeczywiście dzieje się coś takiego na północy? — zapytał jakgdyby od niechcenia, Wyhowski.
 Profesor ocknął się z zadumy. Przez chwilę patrzał osowiałym nieco wzrokiem na interlokutora, który sądząc, że słowa jego nie zostały przezeń zrozumiane, powtórzył je.
 Devey skrzywił się niechętnie.
 — Cóż znowu! — burknął, powstając. — Głupie plotki i nic więcej! Zjawiska... zjawiska! Też dobre sobie! Zwykły raport stacji meteorologicznej rozdmuchiwać do takich potwornych rozmiarów! To tylko naprawdę kobiety potrafią!
 — No.. a te wybuchy? — rzucił spokojnym tonem Wyhowski.
 Profesor odwrócił oczy na bok.
 — Cóż wybuchy... nic! Wulkany były zawsze i będą dotąd, dopóki...