Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/281

i przerzucając się ze swym pomocnikiem półgłosem wygłaszanemi zdaniami.
 Obeszli tak dokoła całe płaskowzgórze, mające nie więcej niż dwieście metrów średnicy.
 Doktór Casape, poszeptawszy na uboczu z profesorem, podążył szybkim krokiem w stronę obserwatorjum, zabierając część pracowników ze sobą.
 Martini ujął pod rękę Wyhowskiego.
 — Pozwoli pan, wszak prawda? Zmęczyłem się i, co najważniejsze, zdenerwowałem — rzekł, pochylając głowę.
 Szli tak przez dłuższy czas w milczeniu.
 — Stało się to, czego obawialiśmy się od całego szeregu lat! — ozwał się wreszcie drżącym ze wzruszenia głosem. — Pomocnik mój, niestety, nie omylił się. Jesteśmy w przededniu utworzenia się nowego krateru. Oznacza to bezwątpienia, że siły podziemne wzmogły się... Chociaż główny krater milczy. Ale fakt ten nie dowodzi niczego! Obecnie milczy, a za minutę może przemówić... ba, nietylko przemówić, ale i ryknąć, jak on to potrafi!
 Przystanął i wparł zatroskane wejrzenie w twarz swego towarzysza.
 — Powiem panu, że nowy krater może stać