Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/269

zapytał, rzucając błyskawiczne spojrzenie na pobladłe oblicza pasażerek.
 Wyhowski, przedstawiwszy się, w krótkich słowach poinformował go, że widzi przed sobą wycieczkowiczów, którzy pragnęli okrążyć Wezuwjusz, czego obecnie uczynić nie mogą ze względu na przeszkodę poza Boscoreale.
 — Wobec tego i wobec tych wypadków, jakich byliśmy świadkami, pragniemy powrócić czemprędzej do Amalfi! — zakończył swe słowa Wyhowski.
 Twarz włocha zmierzchła w jednej chwili.
 Obrzucił spojrzeniem kobiety i utkwił poważny wzrok w twarzy Jerzego.
 — Czy państwo pozostawili tam kogoś... z rodziny... bliskich? — pytał powoli, akcentując każde słowo.
 — Nie! — odparł żywo Wyhowski. — Oprócz rzeczy...
 Oficer machnął obojętnie ręką.
 — Dziękujcie zatem państwo Madonnie, że natchnęła was myślą wyjazdu z Amalfi! — odparł poważnym tonem.
 — Amalfi już... nie istnieje! — dorzucił po chwili cicho, widząc ździwienie, wybiegłe na oblicza podróżnych na wspomnienie o Madonnie.