Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/226

 Parę ciosów spadło równocześnie na jego szyję i ramiona.
 Ostatkiem sił cofnął się na mostek.
 Jeszcze jeden... dwa strzały, skierowane drżącą ręką i de Risor... anarchista i w prostej linji potomek Don Kiszotów... radykał i feodał zarazem... towarzysz socjalistów i jednocześnie dumny grand hiszpański zwalił się w ciemną otchłań wody, drzemiącej pod metalowem przykryciem hangaru.
 Okrzyk tryumfu wydarł się z piersi tłumu.
 Najbliżsi z atakujących wpadli na mostek. Jeszcze chwila i wedrą się na „Ptaka Nadziei”!
 Lecz pierwsi, którzy stanęli na chwiejnych deskach mostu, przypłacili życiem swą odwagę.
 Wydając rozpaczliwe krzyki przerażenia i bólu, padali ciężko w wodę, jeden po drugim.
 To Wyhowski, wychyliwszy się z kabiny, strącał ich niechybnie celnymi strzałami.
 Przerażony tłum począł się cofać w popłochu.
 Jednem targnięciem dłoni strącił Wyhowski mostek do wody.
 Dostęp do aparatu był przecięty.
 Zawarczały śmigi i hydroplan, jak chyża