Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/192

na tem miejscu wspaniały gmach sprawiedliwości i ukochania bliźniego! To jest jedyna myśl... logiczna myśl! Ta myśl... to nasza idea!
 Umilkł, wyczerpany zdenerwowaniem i podnieceniem.
 Wyhowski przez chwilę obserwował jego pobladłą nagłe twarz, w której żarzyły się jeszcze resztki zapału.
 — Więc ostateczna zagłada wszystkiego tego, co dotychczas jest dorobkiem ludzkości? — zapytał.
 De Risor milcząco skinął głową.
 — Więc walka? — ciągnął Wyhowski.
 Źrenice hiszpana błysnęły żywiej.
 — Baz pardonu! — rzucił twardo.
 Wyhowski uśmiechnął się sarkastycznie.
 De Risor spojrzał na niego pytająco.
 Wyhowski uśmiechał się w dalszym ciągu, błądząc wzrokiem po ścianach czytelni, zawieszonych makatami.
 Po chwili skierował na hiszpana spojrzenie swych śmiejących się oczu.
 — Musicie się spieszyć! — rzucił, jak gdyby od niechcenia.
 De Risor przechylił się żywo w fotelu, rozwierając szeroko oczy ze zdziwienia.