Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/188

 Wyhowski milcząco przyjął to wyznanie, co, zdawało się, zdziwiło nieco de Risor’a.
 — Jestem anarchistą! — powtórzył, nie spuszczając oczu z twarzy Wyhowskiego.
 Ten skinął głową.
 — Tak... przeczuwałem to od pewnego czasu — rzekł spokojnie.
 De Risor uśmiechnął się.
 — I nie dziwi to pana?
 Wyhowski patrząsnął głową przecząco.
 — Nie, chociaż, przyznaję, nie codziennem jest spotkanie dumnego hidalga kastylijskiego i zarazem anarchisty w jednej osobie! — odrzekł żartobliwym nieco tonem.
 W źrenicach hiszpana zamigotały iskierki radości.
 — Dostrzegł pan to jednakowoż! Spostrzegawczość pańska przynosi mu zaszczyt! Tak, panie, gdybym żył za czasów Ferdynandów i Izabell włóczyłbym się zapewne po świecie, podbijając wraz z Kortezem złotodajne krainy za oceanem lub jak Don Quichot walcząc z wiatrakami, a tak...
 — A tak pan walczy z urojonymi wiatrakami zła! — przerwał jego słowa Wyhowski.
 Don Just kilkakrotnie potrząsnął przecząco głową.
 — Myli się pan! — rzekł poważnym to-