Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/145

talna prawie zmiana koloru i tonu wody, świadczyły o potężnem wzburzeniu morza.
 — Co to, u djabła, ma znaczyć wszystko? — zaklął, zapominając, że słowa jego słyszy Amy. — U góry pogoda... na dole burza! Coś niesłychanego!
 Począł zwracać aparat w stronę lądu, minąwszy nareszcie krańcową linję chmury.
 — Każdy medal ma dwie strony i każdą rzecz, przynajmniej tak twierdzą powszechnie, można dwojako tłumaczyć! — żartował rad, że widzi wreszcie pod sobą morze. — Przyjrzyjmyż się więc i my tej...
 Głośny, przerażeniem tchnący, okrzyk Amy nie dał mu dokończyć rozpoczętego zdania.
 Wychyliwszy się przez okienko, pobiegł wzrokiem w kierunku, wskazywanym przez jej dłoń.
 Daleko, wgłąb lądu, przysłonięte oponą czarnych dymów, kłębiło się morze ognia.
 To tu, to tam wybuchały raz po raz krwawe pióropusze płomieni, łącząc się chwilami z sobą, że przedstawiały wówczas jaskrawe połacie przestrzeni, rozciągające się szeroko.
 Czasami wiatr zwiewał płomienie, pokrywając je kłębiastymi zwałami dymu. Przez