Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/239

 — W takim razie chcę mówić z zarządem inżynieryi miejskiej.
 — Gotowe!
 — Zarząd inżynieryi?
 — Tak jest. Kto mówi?
 — Światowidzki. Czy jest u panów pan Wieszkowski?
 — Niema!
 — Był przecież przed chwilą!
 — Nie, panie, nie był wcale.
 — Pan się myli.
 — Nie mylę się wcale. Znam go dobrze. Pan mnie nie poznał? Mówi Boszutski.
 — A!... Panie radco, jak wypadł protokół?
 — Proszę pana, napisaliśmy tylko to, co było naszym obowiązkiem. Protokół, o ile mi wiadomo, odesłany został już do sędziego śledczego.
 Światowidzki odszedł od telefonu. Więc to prawda, prawda... Niema ratunku! Musi zmarnieć, zginąć i wszystko... wszystko, co było owocem trudu, nieprzespanych nocy, ciągłego ryzyka, ciągłego drżenia nerwów — przepadło, przepadło bezpowrotnie! Co za upokorzenie! On, prezes, bankier, król kolejowy, obywatel, wielki ekonomista, powaga... musi upaść, musi zniżyć się do tych, których od wielu lat kopał, którymi pogardzał i którzy byli dlań tylko mięsem, miazgą ludzką, materyałem do urabiania zeń