Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/227

 — Już dobrze, dobrze! jygojystą jadca jesteś. Niech będzie. Wiem, wiem. Lecz pamiętajcie napisać porządnie, porządnie...
 — O... o to może pan być spokojny, napiszemy uczciwie... i tylko prawdę!
 — Jakto pjawdę?... — wyjąkał zmieszany Wieszkowski.
 — A no, bo mówiąc szczerze, to jest fuszerka, najwstrętniejsza, jaka tylko być może... Do widzenia!
 — Jadco! Jadco! — jęknął Wieszkowski!
 Lecz «jadcy» już nie było — oddalił się, podążając za kolegami.
 Światowidzki spostrzegł niezwykłą bladość i pomieszanie Wieszkowskiego.
 — Panie Hipolicie! Jakże tam? Co panu jest? Cóż mówił do pana Warowski?
 — Nie wiem, coś knują. Dawałem trzy tysiące na głowę!
 — Trzy tysiące?.. to szaleństwo! Pan nie masz sumienia, marnujesz pieniądze!
 — Co jobić? Dawałem i nie chcą słuchać!...
 — Nie chcą słuchać! — wykrzyknął drżącym głosem Światowidzki. — Więc mieliby nie przyjąć robót? Panie... mów pan całą prawdę, chcę wiedzieć o wszystkiem natychmiast...