Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/76

 — Nie broń mi, cioteńko! Nie można ich opuścić... pomyśl, co ich czeka! Proszę, jak o łaskę.
 — Dziecko moje, lecz Prószyński tego zwyczajny!
 — Prószyńskiemu ledwie starczy czasu, żeby Nidzgalu dopilnować. Nadto oddalać się nie może, bo któż z komisją spierać się będzie?
 Hrabianka zniżyła głos.
 — Nic, cioteńko, pojadę i duchem wrócę. Sama powiadasz, że miłość ludu należy sobie skarbić! Nie odmawiaj...
 — Nie, nie! samej cię nie puszczę, za nic, za nic!...
 — Stary Mikołaj bryczką mnie zawiezie.
 — Trzeba jeszcze kogoś... A może kapitan, byłabym spokojniejszą.
 Dallwig, który z widocznem natężeniem chwytał wyrazy, zmieszał się, lecz podjął z ukłonem:
 — Mademoiselle, je serai très heureux...
 Hrabianka zaprzeczyła ruchem głowy.
 — Niepodobna. Baron narazić by mógł całą swoją przyszłość, uchybić sztandarowi, pod którym dobrowolnie trwa. Zresztą mundur kapitana jeno popłochu by przyczynił....
 — Lecz samotrzeć z Mikołajem nie dam ci jechać, nie dam — upierała się podkomorzyna.
 — A więc ja z panną hrabianką pojadę! — zadeklarował impetycznie Grużewski, wysuwając się z ubocza.
 Hrabianka spojrzała przyjaźnie na Juljusza. Podkomorzyna skrzywiła się.
 — Waćpan chcesz się gwałtem choroby dopytać. Drjakwi ci trza nadewszystko i wywczasu, a co najważniejsze, i statku!
 Grużewskiego żałość i pasja sparły.