Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/60

 — Taktykę? Nie znam tej nauki.
 — Jest bardzo zajmująca, szczególniej wyższa, traktująca o działaniu całych armji.
 — Wolałabym, żebyście do astronomji się wzięli! — wtrąciła żartobliwie pani podkomorzyna.
 — Gdyby panna Emilja sobie życzyła — odrzekł poważnie kapitan, — zebrałbym podręczniki i z całą gotowością...
 Podkomorzyna spojrzała przyjaźnie na ściągłą, bladą twarz Dallwiga. Lecz równocześnie kapitan poruszył się. Złote epolety mignęły odblaskami, jarzących się na stole, świeczników. Spojrzenie podkomorzyny mgłami się zasnuło.
 — Zamierzasz pan trwać w karjerze wojskowej?
 Dallwig podniósł głowę.
 — Trwać? Nie wiem, nie zdaję sobie sprawy. Radbym wyższego stopnia dosięgnąć. Zapewnia to u nas wpływ, przytem...
 — Chcesz powiedzieć — u was, na skraju Kurlandji.
 — W całem państwie. Za kilka miesięcy spodziewam się awansu na majora. Gdyby nadto udało mi się dostać do sztabu głównego...
 Podkomorzyna zasunęła się w głąb fotela i milczała. Dallwig poczytał to za zachętę do wynurzeń i zaczął rozpowiadać, jak łatwo będzie mógł w sztabie głównym na pułkownika wyjść, ile nadziei pokłada w protekcji dalekiego krewnego, generała Korffa, ile prace, przy budowaniu dyneburskiej fortecy, zdobyły mu faworów i jakich wpływów musiał zażyć, aby uniknąć awansu do Kowna.
 — Winszuję ci, kapitanie, żeś Kowna uniknął — zauważyła podkomorzyna.
 — I prawie, że nominacja moja była zdecydowana.