Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/168

wiem, ale jest i tego hrabstwa pełen dom... a będzie temu rok...
 Emilja nie słuchała więcej, zawróciła na tyły dworku, za opłotki, i, dostrzegłszy uchylone drzwi do bocznej sionki, pchnęła je zlekka. W głębi ukazało się hrabiance wnętrze szerokiej izby czeladnej, spowitej kłębami pary.
 — Jest tu kto?
 — Co to? czego? — odpowiedziała pytaniem jakaś chuda kobieta, podchodząc ku progowi.
 — Chciałam widzieć się z panem hrabią.
 — Z jaśnie panem! — podchwyciła żwawo kobieta. — Nie wiem, czy jest, ale niech wielmożna pani pozwoli tędy, tem przejściem, o tu, do tej komnatki; zaraz zamelduję.
 Emilja poszła za sługą, lecz, nim wskazaną jej komnatę ogarnęła, tuż przed sobą, zobaczyła parę szeroko otwartych oczu i jasną główkę sporej dziewczynki.
 — Niech panienka powie mamusi, że jedna pani przyszła — ozwała się sługa.
 Dziewczynka znikła za drzwiami. Hrabiankę niepokój zdjął.
 — Za pozwoleniem, ale chyba się pomyliłam; idzie mi o hrabiego Ksawerego...
 — A to właśnie, proszę wielmożnej pani, jaśnie panu Ksawery... a jaśnie pani Marja...
 Hrabianka nie zdążyła odpowiedzieć, gdy w bocznych drzwiach ukazała się niemłoda, lecz przystojna jeszcze dama w jedwabnej, wiśniowej sukni.
 Emilji krew uderzyła do głowy.
 Dama tymczasem skinęła na sługę, aby odeszła i, zwracając się do Emilji, zagadnęła z ukłonem:
 — Czem mogę pani służyć?...