Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/169

 — Mam sprawę do hrabiego Ksawerego Platera!
 — Ach, tak! Niechże pani raczy zająć miejsce... Mąż mój niebawem nadejdzie...
 — Hrabia Ksawery... pani mąż?
 Dama zmieszała się. Na pełną jej twarz wystąpiły rumieńce, bystre oczy skryły się pod zawałami mięsistych powiek.
 — Tak — odparła cierpko, — mój mąż! Lecz z kim mam honor?
 Emilja obciągnęła nerwowo swój welon żałobny i, bez słowa odpowiedzi... skierowała się ku wyjściu. Ale w tejże chwili zagrodził jej drogę szpakowaty mężczyzna w długim, opiętymi surducie i na brodę zachodzącym halsztuku.
 Hrabiance nogi wrosły w ziemię.
 — Sługa... proszę, czego pani sobie życzy? — podjął mężczyzna, poglądając z widocznem zakłopotaniem na Emilję.
 — Ale może przeszkadzam? — wtrąciła podrażnionym tonem dama w jedwabnej sukni.
 — Cóż znowu podjął mężczyzna. — Nie mam przed żoną żadnych sekretów! Więc proszę... słucham.
 Dama w jedwabnej sukni rozsiadła się z triumfującą miną na fotelu. Hrabianka wyprostowała się z wysiłkiem.
 — Przychodzę z polecenia hrabianki Emilji... jestem... jestem Prószyńska, córka zarządcy...
 Mężczyzna skonfudował się.
 — A, bardzo miło... niech panna siada. Ojca znałem, pamiętam...
 Emilja wsparła się na poręczy krzesła.
 — Hrabianka — zaczęła cicho Emilja — pragnęła