Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/119

 — Prawda, ściemniać się zaczyna. Więc idźmy. Otóż, gdyby Platerówna...
 — Ach, znów Platerówna! Mówmy o czem innem!
 — Sam jestem za tem — przyznał z przekonaniem Grużewski.
 — A więc, zanim stąd wyjdziemy, sądzę, że...
 Marysia ucięła w połowie zdania i oczy spuściła.
 — Że co?... — podjął Juljusz, nie pojmując zakłopotania Marysi.
 „Pulchra“ krożańska zapłoniła się. Poduszkowate jej piąstki zmięły nielitościwie trzymaną chusteczkę, oczy strzeliły z pod nasuniętych brwi, usta roztułiły się ze drżeniem, pierś skłoniła się białemi haftami.
 Grużewski zafrasował się.
 — że co? — powtórzył.
 Marysia, za całą odpowiedź, jednym rzutem ciała zawisła na szyi, wycisnęła na ustach Juljusza ognisty pocałunek i, jakby motyl od kwietnego kielicha, oderwała się i spłynęła między ruiny, ku ścieżce powrotnej.
 Odgłos osypującego się pod stopami Marysi, gruzu wyrwał Juljusza z konfuzji.
 Grużewski otarł machinalnie usta i podążył za „pulchrą“.
 Aż do podnóża ruin zamkowych szli w milczeniu, gęsiego. Dopiero u wejścia na kładkę, zawisłą nad błotnistym rowem, Marysia przystanęła i, nie odwracając się, rączkę za siebie wyciągnęła.
 — Niech uważa, proszę.
 — Dziękuję.
 Marysia wbiegła na kładkę, zakołysała się i wskoczyło żwawo na przeciwległy skarp rowu. Grużewski chciał dotrzymać placu swej przewodniczce, lecz tak niezręcznie kładką zachwiał, że, wydostając się na