Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/332

 Sikorski a za nim oberwańcy próbowali się rozśmiać, lecz twarze ich jeno wykrzywiły się potwornie.
 — A co, może jej się nie należało?! — syknęła baba, ocierając o porzucone odzienie nóż i ręce.
 — Nie tylko jej ale i tobie, psia wiaro! — mruknął łysy mieszczuch.
 Kościołowska wyszczerzyła doń swe długie, wystające zęby.
 — Za to, żeś sam próchno! Widzicie go, jakiego to smaku obywatel Czarnecki nabrał!
 Czarnecki targnął się ku babie — lecz z rozejmem pośpieszył garbus.
 — Bo też pani mogła się nie śpieszyć! Na szlachtuza było czasu zadość.
 Kościołowska zachichotała.
 — Chi — chi! Myślisz! Najdziesz żwawsze! Dalej, chłopcy!
 Gromadka wyległa na kurytarz. Sikorski ledwie że się za nią ruszył. Kościołowska w lot to spostrzegła.
 — A tobie co?
 — Bo cię opętało. Mitrężysz a najważniejszego nie patrzysz! Tamte może i uciekły!
 — Nie minie ich. Lepiej im zadam!
 — Ale bez głupstw! Skończyć odrazu i do „Prochowni”, inaczej Łuby nie sięgniemy!
 — Duchem pójdzie! — bąknęła Kościołowska, zaczem krzyknęła na gromadkę. — A wy co! Rusz się!
 — Klucznik zemknął! Nie wiadomo!
 — Co niewiadomo! Walić drugie drzwi!
 Siekiery rąbnęły. Drzwi trzasły na części, prysnęły wiórami, lecz nie odsłoniły wnętrza.
 — Chyba że mur albo jak!
 Garbus nacisnął jeden z kawałów drzwi.
 — Bogame — całka forteca! — Chwytaj za deski! — Rąb!
 Oberwańcy wydarli ostatek drzwi. Gromadka ujrzała przed sobą spiętrzoną barykadę ze stołów, stołków, łóżek i szaf.
 Przeszkoda podnieciła napastników. Siekiery ober-