Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/146

portowy zeznał, że widział go wieczorem na plaży, w przeddzień...
 Może to ten sam, który mnie wtedy tak rozdrażniał!
 Nic już nie rozumiem i nic nie wiem.
 A jeśli go nawet zabiłem — zabiłem w jej obronie.
 Musiałem za często wspominać o tym nieznajomym, gdyż narzeczona zwróciła na to uwagę.
 — Czemu się nim tak gorliwie zajmujesz?
 — Bo zdaje mi się, że to ja go zamordowałem! — odpowiedziałem szczerze.
 Uciekła z krzykiem, ale później przyleciały ciotki, zaczęły się tłumaczenia, przeprosiny, płacze i zaklinania, żebym w takich rzeczach nie żartował i nie straszył biedactwa. Wszystko wróciło do dawnego stanu, chociaż ciążyło mi już niezmiernie, nie wiedziałem jednak jak zerwać.
 Ale jakiejś nocy obudził mnie gorący, namiętny pocałunek. Otworzyłem oczy: stała przy mnie promienna, cudna, upajająca!
 — Czekam cię, czekam!...
 Zniknęła mi, gdym ją chciał przycisnąć do serca, ale już nieugaszona tęsknota za nią wypełniła mi całą duszę na wieki...
 Uciekłem od świata; powiedzieli, że oszalałem, i śmieją się ze mnie.
 Ale tłum zawsze szydzi z tego, czego nie pojmuje.
 Kąśliwe, głupie i podłe bydlę.