Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/83

 — Ani się waż z tem wyznać przed ojcem! Ja w tem, żebyś był wolny.
 Kacper schylił się do jego ręki, ale Zaręba nie pozwolił się pocałować.
 — Nie opuszczę cię w każdej potrzebie, bądź pewien.
 — Ale pan porucznik pozwoli zapytać, czy w ostatnim liście z domu nie stało czego o mojej matce lub o pannie Dosi?
 — Tum cię czekał! Ho! ho! panny Dosi ci się zachciewa! Wysoko sięgasz!
 Kacper, srodze zawstydzony, bąknął coś ni w pięć, ni w dziesięć.
 — Nie zamiataj, jak liszka, bo i tak znać tropy! — zaśmiał się Zaręba, nabijając lulkę. — Już dosyć dawno nie miałem wiadomości z domu.
 — Mógłbym skoczyć zasięgnąć języka — szepnął, podając ogień. — Wyrachowałem czas: za tydzień byłbym z nawrotem.
 Ze drżeniem czekał odpowiedzi.
 — Nie przyjechaliśmy tu balować. Zresztą mam dla ciebie ważną robotę.
 — Słucham pana porucznika!
 Sprężył się, chociaż żałość nim zatargała.
 — Gdzieś za Niemnem jest karczma, w której naszych gemeinów z rozpuszczonych brygad łowią, jak barany. Karczma zwie się Tyzenhauzowska. Przewiedz się, czy dużo jest takich w Grodnie, gdzie się zbierają i dokąd ich werbownicy pędzą? Nie żałuj traktamentów.