Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/397

 — Wielbię takie ogniste sentymenty, lecz nazbyt daleko i górnie niosą pułkownika poetyckie imaginacye! — szepnął pobłażliwie Kapostas.
 — Gdzie sięga uczucie imaginacyi, tam sięgną i człowiecze zamierzenia.
 — Człowiek nie postąpi kroku na przekor przeznaczeniu. Jeśli gwiazdy przyjazne, to Dawid zwalczy Goliata, pastuch uczyni cuda, zaś Nazarejczyk trzeciego dnia zmartwychwstanie — dowodził tonem głębokiego przeświadczenia.
 — Zali bohaterstwo, cnota i słuszność nic nie znaczą?
 Kapostas, który był członkiem sekty Illuminatów i uczonym w żydowskich księgach, rzekł:
 — Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo — reszta, to jeno pozór mamiący, cień gwiazd, lecących w bezmiary ku nigdy niedosięgłej Istności. Tylko mędrzec, posiadający tajemnice Słowa, mocen zrozumieć tajnie przeznaczenia.
 Jasiński słuchał wywodów — z grzeczności jeno, gdyż bardziej tentowała go rozmowa, prowadzona obok przez Pawlikowskiego z grupą oficyerów.
 — Na jakimże systemacie opieramy insurekcyę, jak myślicie waszmościowie?
 — Na systemacie konstytucyi trzeciego maja — odrzekł Kopeć.
 — Wszak i na nią nie godzą się nasze królewięta — wtrącił Żukowski.
 — Rzeczpospolita nie będzie żebrała przyzwolenia pod złoconemi drzwiami magnatów.